Ne Muslimanët nuk kemi fuqi me ndihmua njëri tjetrin,andaj na ka mbetur vetëm me përkujtua ndodhitë famkeqe dhe tragjeditë ndaj popullit Muslimanë.
Sic është rasti i gjenocidit serb ndaj Muslimanëve të pa mbrojtur e të pa fajshëm në Srebrenicë ku ne sod vetëm e përkujtojmê.
Allahu ata i pastë bë banorë të Xhennetit.
Por,të nderuar,më keq dhe më mjerueshëm, sod zhduken pa mëshirë dhe në heshtje,populli Muslimanë në Burmë,nga budistët e pa fe.
Por për fat të keq,e gjith bota po bëhet e shurdhër dhe e verbër për krimin që po ndodh atje.
Atje rrjepen Muslimanët të gjallë para syve të njëri tjetrit.
Malltretohen dhe masakrohen pa fije të meshirës.
Ku janë organizatat për mbrojtjen e të drejtatve të njeriut?
Ku është zëri i humanistëve,i nobelistëve për paqë,ku është zëri i shteteve Muslimanëne?
Me siguri,pas disa viteve shum njerëz do të shkruajnë për këtë krim që po ndodhë sod me popullin Muslimanë në Burmë.Por atëherë do të bēhet vonë.
Andaj ne s’jemi ka e dimë se kur duhet ta ngremë zërin kundra likuidimit të Muslimanëve.
Ne më shumë meremi me të kaluarën,shum pak me të tashmen e aspak me të ardhmen.
O Zot,kursee gjakun dhe nderin
E Muslimanëve dhe të gjith të pafajshmive kudo që gjenden ata.
Allahumme Amin, shkruar nga hoxhë Zekerija Bajrami.