Prindi një ditë ia jep fëmijës së tij, i cili shumë rëndë pajtohej dhe ishte tip nervoz, një qese të mbushur me gozhda dhe i thotë:
– Çdo herë që i humbë nervat apo ke mospajtim me ndonjë njeri, merre një gozhdë dhe vendose në dërrasën e kopshtit.
Në ditën e parë djaloshi i vendosi 37 gozhda në dërrasën e kopshtit. Në javën tjetër filloi të kuptojë se duhet të përmirësohet dhe ta përmbajë veten, kështu që numri i gozhdëve që i gozhdoi në dërrasë ishte më i vogël se në fillim dhe ato zvogëloheshin për çdo ditë. Djaloshi e kuptoi me lehtësi se më mirë është të mësohesh ta përmbash veten nga zemërimi, se sa të gozhdosh gozhda në dërrasë për çdo ditë.
Në fund erdhi edhe dita ku në të nuk e gozhdoi asnjë gozhdë. Kur shkoi ta lajmërojë prindin se më nuk ka nevojë që të gozhdon gozhda, prindi i tha:
– Tash fillo ta largosh nga dërrasa çdo gozhdë që e ke gozhduar për çdo ditë edhe atë pa mos i humbur fare nervat e tua.
Kaluan disa ditë dhe djaloshi erdhi ta lajmërojë prindin se e kreu amanetin. Atëherë prindi u ngrit dhe e mori të birin, shkuan deri te dërrasa dhe i tha:
– Biri im, e paske bërë mirë, mirëpo shikoi këto vrima që mbetën në dërrasë, ato nuk kthehen më asnjëherë si ishin më parë. Biri im, dije se kur ndodhë mes teje dhe të tjerëve ndonjë mospajtim dhe dalin nga ti fjalë të liga, ti në brendësinë e tyre lë plagë si ato vrima që i sheh në dërrasë. Ti e ke mundësinë të therësh një njeri e pastaj të nxjerrësh thikën nga fyti i tij, mirëpo ti vetëm se i ke lënë gjurmë dhe plagë të thella. Për këtë arsye, kur e dëmton dikë, nuk është me rëndësi se sa herë i kërkon falje, sepse ajo plagën nuk e largon, ajo vazhdon të mbetet prezent.
Plaga e gjuhës është më e rëndë se sa ajo e trupit.
Shokët janë diamant i rrallë. Ata të gëzojnë dhe të përkrahin, ata janë gati të të dëgjojnë në çdo kohë kur ke nevojë. Ata janë me ty dhe me zemra të hapura për ty. Për këtë arsye, tregoju atyre se sa i do ata. Gjëja më e mirë në shoqëri është njohja se kujt mundesh t’ia tregosh fshehtësinë tënde, në mënyrë që të të këshillojë.
Nga arabishtja: Irfan JAHIU