Udhëheqësi i i myslimanëve, Omer ibën Hatabi, Allahu qoftë i kënaqur me të!, kërkoi nga banorët e Humusit që t’ia shënojnë të gjithë emrat e fukarave dhe të mjerëve dhe t’ua japë pjesën e tyre që u takon nga shtëpia e pasurisë së myslimanëve. Kur i erdhi lista e emrave, u habit se aty e gjeti emrin e përgjegjësit të qytetit, Seid ibën Amirit, Allahu qoftë i kënaqur nga ai!, në mesin e fukarave.
I pyeti se si është e mundur që emri i përgjegjësit që e ka caktuar vet ai të jetë në mesin e të varfërve? I thanë se ai rrogën e tij ua shpërndanë të varfërve dhe të mjerëve dhe thotë se çfarë i duhet pasuria kur ai do të japë llogari para Allahut për to.
Omeri, Allahu qoftë i kënaqur me të!, i pyeti se a kanë ndonjë ankesë prej tij?
U përgjigjën:
– E qortojmë për tri gjëra: Ai në mëngjes nuk del herët, po para nesh paraqitet në kohën e paradites, natën nuk e shohim asnjëherë dhe një ditë në javë humbet nuk mundemi ta gjejmë!
Omeri, Allahu qoftë i kënaqur me të!, kërkoi përgjigje për këto tri mangësi nga Seidi.
Seid ibën Amiri, Allahu qoftë i kënaqur nga ai!, u përgjigj:
– Nuk dal para tyre përveçse në kohën e paradites, sepse deri në atë kohë jam në shërbim të familjes dhe nevojave të tyre. Unë nuk kam shërbëtor, kurse gruan e kam të sëmurë. Fshehja ime natën nga ta vjen, sepse gjatë ditës jam në shërbim të qytetarëve dhe në kryerjen e nevojave të tyre, kurse nata më mbetet për adhurim. Kurse një ditë në javë zhdukem nga sytë e tyre, sepse e laj petkun tim dhe e pres të thahet. Nuk e kam përveçse këtë petk.
Udhëheqësi i myslimanëve, Omer ibën Hatabi, Allahu qoftë i kënaqur me të!, qau nga rasti i tij dhe i dha të holla Seidit, mirëpo ai përsëri atë pasuri ua shpërndau fukarave.
Kjo është bujari dhe fisnikëri për shëmbëlltyrë!
Nga arabishtja: Irfan JAHIU