Ligji i konfliktit mes së mirës dhe së keqes nënkupton atë të mundjes dhe luftës mes njerëzve, mes së mirës dhe së keqes, mes së vërtetës dhe së kotës, mes një populli dhe një populli tjetër.
Ligji i konfliktit mes njerëzve është ligj hyjnor konstant qëkurse Allahu e krijoi njeriun dhe vazhdon të jetë aktiv deri në Ditën e Kiametit.
Ibn Halduni (Allahu e mëshiroftë!) thotë: “Dije se luftërat dhe betejat vazhdojnë të ndodhin te njerëzit qëkurse Allahu e krijoi njerëzimin. Ky realitet është i natyrshëm te njerëzimi dhe prej tij nuk shpëton asnjë popull e brez.”[1]
Fraza dhe ëndrra e disa njerëzve “botë me paqe të vazhdueshme, pa armiqësi dhe urrejtje” është iluzion që s’mund të bëhet realitet asnjëherë. Ata dëshirojnë të përhapin këtë ide te masa e rëndomtë që njerëzimi të mos përgatitet për luftëra të caktuara, të cilat ndodhin patjetër.
Për këtë ligj hyjnor dëshmon fjala e Allahut: “Sikur Allahu të mos i ndihmonte njerëzit e mirë kundër të këqijve, bota do të ishte shkatërruar. Por Allahu është shumë Bujar me krijesat e Veta.” (El Bekare, 251)
Jobesimtarët i armiqësojnë besimtarët, idhujtarët i armiqësojnë monoteistët, pasuesit e risive i armiqësojnë pasuesit e Sunetit, pasuesit e së kotës i armiqësojnë pasuesit e së vërtetës, keqbërësit, zullumqarët dhe gjynahqarët i armiqësojnë të devotshmit dhe të ndershmit.
Sikur të mos ekzistonte kjo rezistencë, keqbërësit do t’i shtypnin të drejtët, do të triumfonin dhe do të merrnin pushtetin në tokë: “Sikur Allahu të mos u kishte dhënë njerëzve mundësinë për t’u mbrojtur nga njëri-tjetri, do të shkatërroheshin manastiret, kishat, sinagogat dhe xhamitë, në të cilat përmendet shumë emri i Allahut. Vërtet, Allahu ndihmon këdo që e ndihmon Atë. Allahu është vërtet i Fortë dhe i Plotfuqishëm.” (El Haxh, 40)
Fjalët e Allahut: “Sikur Allahu të mos u kishte dhënë njerëzve mundësinë…” aludojnë se mundësia vjen veç prej Allahut dhe se kjo rezistencë është ligj prej ligjeve të Allahut te njerëzimi.
Allahu në këto ajete e qartësoi urtësinë e këtyre ligjeve, që është: “ruajtja e fesë nga rrënimi dhe ruajtja e dynjasë nga shkatërrimi.”
Ajetet “Sikur Allahu të mos i ndihmonte njerëzit e mirë kundër të këqijve, bota do të ishte shkatërruar…” (El Bekare, 251) nënkuptojnë se, sikur të mos ishte kjo rezistencë dhe ndihmë prej Allahut, pasuesit e së kotës dhe keqbërësit do të triumfonin në Tokë, duke shkatërruar çdo gjë para vetes, derisa të shkatërrohej toka nga zullumi tyre, saqë do të boshatiseshin të mirat dhe do të paralizoheshin dobitë e tokës.
Madje, edhe vendet për adhurim, si: manastiret, kishat, sinagogat dhe xhamitë, përkundër shenjtërisë dhe përcaktimit si vendadhurim, nuk do të shpëtonin nga zullumi tyre.[2]
Mu për këtë, fundin e ajetit Allahu e përfundoi me fjalët: “Por Allahu është shumë Bujar me krijesat e Veta”, (El Bekare, 251) ku tregoi se nuk e la vetëm të kotën dhe pasuesit e saj që të dominojnë te njerëzit, por ia caktoi asaj të vërtetën dhe pasuesit e saj, që ta luftojnë të kotën derisa ta rrënojnë.
– Pamje reale nga konflikti mes së mirës dhe së keqes:
Ky lloj konflikti mund të ndodhë mes pasuesve të së vërtetës dhe pasuesve të së kotës sikurse në Betejën e Bedrit, ku u përleshën besimtarët me idhujtarët; pastaj në Luftën e Ahzabit, ku besimtarët u përleshën me hebrenjtë dhe idhujtarët; në Betejën e Jermukut, ku u përleshën me romakët e krishterë; në Kadisije, ku u përleshën me persianët adhurues të zjarrit; në Betejën e Hitinit[3], ku u përleshën me kryqëzatat e krishtera; në Ajnul Xhalut[4], ku u përleshën me mongolët idhujtarë, të cilët e shkatërruan Irakun dhe Sirinë, duke vrarë vetëm në Bagdad dhe tokat përreth afër një milion myslimanë, siç e regjistrojnë librat e historisë.
Ky lloj konflikti mund të ndodhë mes vetë pasuesve të së kotës, për shkak të garës për dynja, dashurisë për pushtet e pozitë dhe dëshirës për dominim dhe prestigj.
Kur të ngrihet një shtet që e shfrytëzon fuqinë e vet për shkatërrime në Tokë dhe gjunjëzimin e popujve, prej urtësive të Allahut është të ngrejë një shtet tjetër, i cili, me fuqinë e tij, do ta sfidojë me luftë, derisa ta mposhtë dhe ta largojë të keqen prej njerëzve. Allahu i shtyn keqbërësit të luftojnë mes vete ose ua mundëson besimtarëve t’i mposhtin keqbërësit që të mos bëjnë shkatërrime në Tokë.
* Në të kaluarën luftërat merrnin flakë mes grekëve të vjetër dhe persianëve.
* Më pas luftërat zhvilloheshin mes perandorisë persiane dhe perandorisë bizantine.
Në kohën bashkëkohore, kur Anglia u bë një nga superfuqitë, Allahu e forcoi Gjermaninë që t’i dalë përballë me fuqi. Kur u forcuan Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Allahu e ngriti Rusinë që t’i dalë përballë me fuqi. Kjo, që të mbahet baraspesha e fuqive botërore e të mos e përfshijë gjithë tokën tirania dhe e keqja e të mos i lihet e gjithë hapësira vetëm një fuqie në botë, që ajo pastaj të posedojë autoritet suprem mbi gjithë shtetet e tjera dhe kompetencë mbi mirësitë e kombeve të tjera.
Ibn Kethiri (Allahu e mëshiroftë!) thotë: “Sikur Allahu të mos u kishte dhënë mundësinë të mbrojnë veten nga njëri-tjetri dhe sikur të mos i ndihmonte njerëzit e mirë kundër të këqijve, toka do të prishej dhe i forti do ta shkatërronte të dobëtin.”[5]
Sikur Allahu ta linte të fortin prej njerëzve që ta mposhte të dobëtin dhe sikur të mos ia jepte të dobëtit mundësinë e mbrojtjes ose dëshirën për t’u mbrojtur, do të shkatërrohej i dobëti nga duart e të fortit e më pas do të shkatërrohej i forti nga duart e më të fortit dhe, në fund, do të shkatërrohej vetë më i forti, sepse të gjithë janë shkatërruar dhe nuk ka mbetur rival për ta armiqësuar. Kështu do të shkatërrohej e gjithë toka.
Pra, lloji i parë i konfliktit e shfaq realitetin e armiqësisë së vazhdueshme mes besimtarëve e jobesimtarëve dhe mes pasuesve të së vërtetës e pasuesve të së kotës.
Konflikti mes tyre daton qëkurse Allahu e krijoi njeriun: “Zbritni, – u thamë Ne, – do të jeni armiq të njëri-tjetrit. Në Tokë do të qëndroni, do të keni furnizim e do të jetoni deri në një kohë të caktuar.” (El Bekare, 36)
Ademi dhe pasardhësit e tij janë armiq të Iblisit, të pasardhësve dhe ndjekësve të tij sikurse Iblisi që është armik i Ademit dhe pasardhësve të tij.
Kjo betejë do të përfundojë vetëm në prag të Kiametit, kur të paraqitet Dexhalli dhe kur të ndodhë beteja e përgjakshme e fundit (el melhemetu el ahira) me bizantinët, siç ka qartësuar në shumë hadithe Pejgamberi m.
Si rrjedhojë, themi se konflikti mes së mirës (Islamit) dhe sherrit (kufrit) është konflikt i vazhdueshëm, që do të përfundojë kur myslimanët ta luftojnë Dexhallin dhe të zbresë Isai n që ta vrasë Dexhallin te Porta e Ludit, në tokën e Shamit, siç transmetohet në shumë hadithe të sakta.
Vazhdimësia e këtij konflikti është vërtetuar prerazi me argument prej Kuranit: “Ata vazhdimisht do të luftojnë kundër jush, që të mund t’ju kthejnë nga besimi juaj.” (El Bekare, 217)
Jobesimtarët nuk do të na lënë të lirë derisa ta braktisim krejtësisht fenë tonë e t’i bashkëngjitemi karvanit të kufrit (femohimit) pasi Allahu na shpëtoi prej tij: “As hebrenjtë, as të krishterët nuk do të jenë të kënaqur me ty, derisa të pranosh besimin e tyre. Thuaju: “Vetëm udhërrëfimi i Allahut është i drejtë!” E, në qoftë se pas diturisë që të ka zbritur, ti ndjek dëshirën e atyre, atëherë askush nuk do të të ndihmonte e as mbronte nga dënimi i Allahut.” (El Bekare, 120)
Thirrja për bashkëjetesë në paqe me pasuesit e së kotës është thirrje e rremë dhe mashtruese, fjalë që në pamje të jashtme duken të drejta, por që pas tyre fshihet e kota dhe mashtrohet masa e gjerë.
Konflikti mes besimtarëve dhe jobesimtarëve nuk përkufizohet vetëm në aspektin e luftimit, po aq i gjerë që është saqë përfshin çdo sferë të jetës. Ai herë mund të jetë konflikt luftimi, herë mund të jetë konflikt ideologjie dhe besimi. Mu për këtë, ekziston rezistencë ekonomike, shoqërore, politike, intelektuale dhe mediatike.
Ibn Tejmija (Allahu e mëshiroftë!) thotë: “Lufta në rrugën e Allahut është e shumëllojshme: bëhet me dorë, me zemër, me thirrje në fenë e Allahut, me argumentim, me gjuhë, me opinion dhe me ide, me prodhim etj. Pra, obligohet me të gjitha mundësitë dhe aftësitë që posedon njeriu.”[6]
Dr. Muhamed el Munexhidi
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
Fragment nga libri: “LIGJET E PANDRYSHUESHME TË ALLAHUT TE KRIJESAT E TIJ” (I përkthyer në gjuhën shqipe)
[1] “Mukadime”, Ibn Haldun (f. 145).
[2] Për shkak se ato janë ngritur për ta adhuruar Allahun. Kjo është arsyeja pse nuk u përmenden vendet ku adhurohen idhujt dhe vendet ku adhurohet zjarri. Në ajet lavdërohen faltoret që janë ngritur para shfuqizimit dhe ndryshimit të librave të tyre, e me ardhjen e Islamit si feja e fundit dhe vula e feve, këto faltore ishin vende që binin në kundërshti me atë që e kërkonte Allahu. Kjo është njëlloj si ai që i lavdëroi Allahut çifutët dhe të krishterët, të cilët jetonin para shfuqizimit dhe ndryshimit që e shkaktuan në fetë e tyre, sepse ata besonin në Allahun, në Ditën e Kiametit dhe bënin punë të mira. (Sh. p.)
[3] Beteja ka ndodhur më 25 rebiul ahir të vitit 583 hixhrij. Hitin është një fshat në Palestinë. (Sh. p.)
[4] Beteja ndodhi më 25 ramazan të vitit 658 hixhrij. Ajnul Xhalut ndodhet në Palestinë. (Sh. p.)
[5] “Tefsir Ibn Kethir” (5/435).
[6] “El Fetava el Kubra”(5/538).
