“Përcjell er-Rebia ibn Enes, Allahu e mëshiroftë, prej disa shokëve të tij që thoshin: ‘Prej shenjave që Allahun e do është përmendja e shpeshtë e Tij. Çdoherë kur e do një gjë, e shpeshton përmendjen e saj.’
Fet’hun el-Musilij, Allahu e mëshiroftë, tha: ‘Ai që e do Allahun, nuk e lë përmendjen e Tij as sa përpëlitja e syrit.’
Një tjetër tha: ‘Kush e angazhon zemrën dhe gjuhën e tij me dhikër, Allahu ia hedh në zemër dritën e përmallimit për Të.’
Ibrahim ibn el-Xhunejd, Allahu e mëshiroftë, tha: ‘Thuhet se një prej shenjave të atij që e do Allahun është përmendja e shpeshtë e Allahut me zemër dhe me gjuhë. Çdoherë që njeriut i shtohet dashuria për ta përmendur Allahun, veçse me të e përfiton dashurinë e Allahut.’
Njëri prej të parëve tanë të mirë në lutjet e tij thoshte: ‘O Zot! Nëse dembeli bezdiset prej dembelisë së tij, ata që të duan, nuk bezdisen nga lutja dhe përmendja Jote.’
Ebu Xhafer el-Muhavelij, Allahu e mëshiroftë, thoshte: ‘Ai që Allahun e do, zemra e tij e përmend pa ndalur dhe nuk mërzitet nga adhurimi i Tij.’ ”[1]
Pjesë nga libri: “DOMETHËNIET DHE KUPTIMET E DHIKRIT” – MUHAMED EL-MUNEXHID (Është e përkthyer në shqip).
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
[1] Xhami’ el-Ulum ue el-Hikem (2/516).
