Qe sa kohe kan kaluar
Prej se une kam ekzistuar
Shume poet per mua kan shkruar
Dhe per mua shume kan lexuar.
Jam shkrire ndalngadal
Por ende jam i gjall
Prap me merrni e me ndezni
Me te mirin vend me leni
Me gjithe mburrje qendroj
Po mundohem te ndriqoj
Erresiren te ju largoj
Drite nga flaka ime te ju dhurroj.
Sa e sa vite jam ndezur
I pervluar dhe duke u tretur
Nga flaka sjam trembur
Se kam pat dert per tu zhdukur
Te shkrihem e per tu hudhur
Te hidhem aty ku dikush do me shkel
Apo te lihem anash e askush te mos me ndez.
Jo gajle se kam pat per mua
Se une jam qiri qe gjithat i kam kalua,
I njoh ata te cilet kan qen para teje
Ne oret e vona ku qendronin rreth meje
Qendronin rreth meje mes veti per tu u par
Te bisedojne, te qeshin e dikush edhe ka qar
Kam qen besnik dhe fshehtesit nuk i zbulova
Gjithmon si trim qendrova
Nga kjo flake nuk u friksova
Me mburrje dhomen e ndriqova
Une jam qiri qe Naimi shkroj
Ende po digjem dhe po duroj
Dert se kam qe me del tymi
Me lerni te tretem, mos me shkymni.
Drita ime le te ju ngrohe
Me Mos te keni te ftohte.
Kam ndriquar dhe kam dhen drite
Naten jau kam be drite
Te keni drite per te lexuar
Te shihni per te shkruar
Njeri tjetrin per ta par
Ndonje fjale per ta nda.
Ne kete kohe moderne shpesh me harroni
Ku elektricitetin e shfrytzoni
Edhe dhomen e ndriqoni
Drite te madhe tona skejt
Fare per mua sju bjen ndermend
E mua me mbyllni ne nje vend.
Degjoj lexim por nuk e di kush lexon
Degjoj fjal por nuk e di kush bisedon
I mbyllur nga ky vend
Nuk po di asnje send
Po ndihem i harruar
Se jam krijuar per te ndriquar
Prap se prap keni nevoje
Me kapni mua ne dore
Me ndizni qe tu jap pakes drit
Kete erresire tu ja u bej drite
Adem Pllavci