Djali merr vendim të prerë që ta largojë nënën e vet plakë nga jeta e tij. E hipi mbi shpinën e tij dhe u nis drejt një kodre të madhe. Rrugës për në kodër, kalonte nëpër male mes shumë pemëve dhe rrugicave të egra. Nëna e cila ishte mbi shpinën e të birit, rrugës i këpuste degët e pemëve dhe fletët e tyre dhe ato i hidhte në tokë. Pasi që arrin në maje të kodrës, i biri e lë nënën të vetme, pa ushqim dhe pije, me qëllim që sa më shpejt të vdesë.
E merr rrugën për t’u kthyer në shtëpi, mirëpo ndalet i hutuar. E kuptoi se rrugën e kishte humbur dhe nuk di si të kthehet. Në ato momente, nëna e thërret me gjithë butësi dhe mëshirë duke i thënë:
– O biri im, nga frika për ty që mos ta humbësh rrugën kur të kthehesh, rrugës i hidhja në tokë degët dhe fletët e pemëve, që kur të kthehesh, të shkosh sipas gjurmëve të tyre dhe të mbërrish mirë e shëndoshë deri në shtëpi. Shko, o biri im!
Djali kur e pa këtë qëndrim të nënës së vet, e vërejti gabimin e tij dhe sytë iu mbushën me lot. E mori nënën dhe përsëri e hipi mbi shpinë dhe e dërgoi në shtëpi, mirëpo këtë herë duke e nderuar dhe respektuar.
Për çudi, ai mendonte në vdekjen e saj, kurse ajo në sigurinë e tij!
Sa madhështore që është zemra e nënës! O Zot, ruaji nënat tona dhe prindërit tanë!
Nga arabishtja: Irfan JAHIU